„Masaż Tajski” to bardzo nietrafiona nazwa dla tego rodzaju pracy z ciałem, ponieważ nie jest to ani „masaż”, ani nie pochodzi też z Tajlandii, ale cóż, innej nazwy nie ma. Tradycyjny Masaż Tajski Nuad Boran, zwany „jogą dla leniwych”, powstał 2500 lat temu w Indiach wywodząc się z Jogi i starożytnej indyjskiej medycyny Ajurwedy, która ma ponad 5 tysięcy lat. Za ojca Masażu Tajskiego uważa się genialnego ajurwedyjskiego lekarza tamtych czasów, doktora Shivago Komarpaja (Jivakę Kumarabacchę). Masaż ten, nierozerwalnie związany ze współczuciem i chęcią niesienia ulgi w cierpieniu innym, był praktykowany pośród wspólnoty buddyjskiej, dzięki czemu, wraz z naukami buddyjskimi powędrował do krajów, które przyjęły buddyzm i do dziś go wyznają, głównie w nurcie Theravady (np. Tajlandia, Bali, Burma, Sri Lanka, Kambodża i Laos). W Tajlandii ten rodzaj masażu przyjął się najlepiej, połączył się z rodzimą medycyną i przetrwał do dziś zyskując na świecie zwyczajową nazwę „Masaż Tajski”.

Słowo „masaż” zwykle kojarzy się nam na zachodzie z zabiegiem na nagiej skórze bez ubrania, z użyciem olejku dla poślizgu oraz technikami takimi jak pocieranie, głaskanie, rozcieranie. Masaż tajski nie ma z tym nic wspólnego. Jest przy tym masażem niezwykle głębokim, całościowym i intensywnym. Stanowi sekwencję technik łączących akupresurę (ucisk) specjalnych punktów na ciele leżących na liniach Sen (analogicznych do chińskich meridianów) z elementami pasywnej jogi, rozciągania i mobilizacji stawów.